2012 - Stúfur - VARA UPPSELD

STÚFHENDUR UM STÚF

Stúfur birtist óvænt, eftir enga bið...

– á mettíma úr móðurkvið.

Grýla hafði gengið um á gömlum serk

– möglað yfir magaverk.



Lúði tók hann léttvægan í loðinn hramm

– varla meir en milligramm.

Hanteraði hikandi í hrömmum sér:

–„Þetta’ er ekki undan mér!“



Frændur birtust, forynjur og flennitröll – knúsa vildu krílið öll.

Sneru heim með heillaskeytin, heldur svekkt – sáu ekkert, sögðust blekkt.



En Stúfur óx, þá aðallega upp í loft

– þó hann týndist ansi oft.

Fyrr en varði frækinn náði fullri smæð

– mældist einn og átta’ á hæð.



Hann vildi gera velflest til að verða stór – drakk því bæði blek og klór.

En ekkert gekk og áfram var hann algert peð – risavaxnar vonir með.



Í andliti hans agnarlítið alskegg spratt – ítrekað hann um það datt.

Lítið var hann liðtækur við leik og störf – almennt var hans ekki þörf.



Bræður hans til byggða þurftað bera Stúf – það var skylda létt og ljúf.

Hann rúmaðist í rennilæstum rúgmjölssekk – sem við þrúgur þeirra hékk.



Vígreifur og vaskur mætti vinnu til

– krökkum færði kerti og spil.

En tróðst þá undir tindilfættum trítlaher – fljótur mátti forða sér.



Svo langaði hann ljúfmeti að læðí skó

– en upp í gluggann ekki dró.

Í bríaríi bræður hans þá birtust tveir.

– barni gottið báru þeir.



Eftir þetta óhapp varð hann ósköp smár

– litill í sér; leiður, sár.

Að lokum fann hann leið sem í sér lausnir fól – hann setti’ á laggir Litlu-jól!


 ...


 Stúfur er í eðli sínu eins og við

– og raunar mestallt mannkynið.

Hvar sem þörf á hugrekki að höndum ber

– stækkar hann í hjarta sér. 


Bragi Valdimar Skúlason